nivîs

DÎWANEK AVANGARD / Fewzî Bîlge

Wênesaz û helbestvanekî roja me, hunermendekî ciwane Ehmed Ronîar.  Bi dîwana xwe ya dawî ango bi “Pevşabûnên Şîn” dike ku em di derbarê helbesta kurd a nûjen de bibin xwedî gelek pirs. Dîvana wî ya dawî ne berhemeke ku em lê binêrin, bizîvirînin wî alî vî alî û deynin cih. An jî di pirtûkxaneya xwe de bikin amûreka rewşê. Ma bi tevahî dîwan ne ya ku li ser gerdûna sazûmana xwe xwe damezirandiye ye. Ew ne tenê heybereke çarqorzî, di nava wê de çend helbest, xwedî naverok û formekêye.

Di pêvajoya em tê de dijîn de ji bilî çend nîqaşên sivik û ji rû de, -çend kesên tenê bi çavekî hatine dîtin û nirxandin- ne tê de tu kesî tu kes –helbestvan- weke ku heq dike nenirxandiye, bahoz ranekiriye, nîqaşên ku malî civakê bibe û bike ku helbest di nava dîrokê de cihê xwe yê giran bigre nekiriye. Weke ku tê zanîn pêşketina dîroka hunerê di demên diyar de –ku ev dem girîngin- bi xêra kes û berhemên wan yên avangard pêk tên.

Bi saya serên wan kesên serhildêr, bizavên nû deng didin, pengav û pêşketin pêk tên. Bi saya serê wan kesên serhildêr hebanoka hunerê  bi hêztir dibe û ji pêvajoyên nû, ji pêşerojê re dibe mîrateyên xûrt. Di dema ku em dijîn de him li dunyayê û him jî di civaka me de  kesên pêşawayên ku dikaribin dunyayê li bin gohê hevdû bixin, qalip û qilîşeyên berê li bin gohê erdê bixin, di qalip û kirasên heyî de hilneyên, nexwazin tê de hilên pirr kêmin. E. Ronîar  helbestvanekî avangarde ku di roja me de dijî. Di helbestên E. Ronîar de xwîner piştî ku wan bixwîne êdî zore ku wan ji bîr bike. Helbestên wî êdî xwîner rehat nahêlin wan li ber bahozan dixin, wan dibin paşeroj û pêşeroja wan, wan dixe nava gerînekên zemanê ku ciwanbûn, evîndarbûn, dîn û harbûn.

Xwînêr nikare piştî ku helbestên wî xwendin wan bavêje. Ger ew bavêjin jî helbestên wî dev ji wan bernade, bi bestika wan digre dihejîne û bi ser wan ve diçe. Ji ber ku êrîşî nêviyên wan î vale dike û dema ku wî nêviyê xwînêr yê vale dadigre wan naxe nava xeweka giran, berovajiyê vê wan dixe nava livekê û bi xwe re dikişkişîne nava zemanekî ku mirov him dikare dema tê de ye bijî û him jî dikare dema boriye de bijî. Ji ber vê jî rehetîya xwînêr û traliya xwînêr ji holê radike.

Helbestên wî hêza xwe ji du têgîhan digrin. Yek jê pêşeroj ya din jî paşeroj e. Têgîna yekemîn; ya ku xwînêr hişyar dike, difikirîne û qilîşeyan dişkîne û dikişkişîne nava zemanê a niha. Têgîha duyemîn jî; bandor li ser can û cesedê xwîner dike ya ku riman tê de radike û dibe paşeroja wî ye. Ev herdû hêlên ku bandorê li ser xwînêr dikin di yek demê de navberekê dixe nava xwe û wan, ev navbera raman û fikran e. Ev encameke, encama ku xwînêr xwe bi berhemê re dike yek perçe ye. Pêvajoya kelijandina du zemana, du hêl û du jeneresyona ye. Xwînêr wê  di helbestên wî de tu carî tenê çîroka kesekî, evînekê, welatekî, êşekê û keyfekê nebînin û fêr nebin.

Tam wê dema ku bêje vaye min tiştek zeft kir de wê li tiştekî din biqewime ku ev tişta wê wan xafil zeft bike û bi şûnde ber bi paşerojê ve bivirvirîne û bi şida dîsa şûnde vegerîne. Wê wan têxe nava zemanê ku a niha tê de dijîn û wan rawestîne, bifikirîne bihejîne.

E. Ronîar bi vê helwestê sînorê helbesta  kevneşop hildişîne. Bi pîsporî tarza xwe diafirîne û xizmetê ji helbesta nûjen re dike, lê him rêza xwe û him jî ya me li himber helbesta klasîk jî zêdetir dike.

Bi aliyekî ve jî mirov bi hêsanî dikare bêje ku helbestên wî giş di derbarê wî de ne tiştên wî û helbesta wî xwedî kirine, rêhevaltî bi wî re kirine ne.

Ji alîkî ve helbestên wî xwedî paradigmayekê ye û ev paradîgmaya di naveroka helbestên wî de bi awayekî eşkere xûya ye. Bi alîyekî xwe jî bi helbestên xwe xwestiye paradîgmayên heyî bihilşîne. Berhem bi du hêlên xwe xwedî paradoksekê ye jî. Bi aliyekî ve helbestên wî giş di derbarê wî de ne, bi alîyekî din ve jî ne di derbarê wî de ne.

Di naveroka helbestên wî de çandeke li ber wenda bûnê, zimanekî roj bi roj tê ji bîr kirin. Û ji hêla veşirtî jî hilşandina tiştên heyî, tûnebûna ramanên ku mirov têr bike, tunebûna ramanên metaforîk ku cihê mirovên vale bûne digrin. Mirovan diwarqilînin, zeft dikin û bernadin, di vê derê de jî helbestvan kiriye ku ew tiştên ew li ber ketiye xwîner jî li ber bikeve.

E. Ronîar di helbestên xwe de cih ji hertiştî re veqetandiye. Di pêvajoya ku em dijîn de ji ber gelek sedemên netêrbûna giyanên mirovan, mirovên ku zîvirîne heyberan, lênerînên wan î vale û bê wate, mirovên qaşo nûjenin ku zîvirîne cendekên mirî ku bi awayekî mirî li mirovan dinêrin ji helbestên  xwe re kirine ristên lîrîk. Bi saya wan hêmanên ku ji ristên helbestên xwe re kirine kompozîsyon jî kiriye ku berê ramanên me yên rûtîn bigûherîne.   

 

  
                         WÊNESAZEKÎ ÇIRÛSKÎST E. RONÎAR / Fewzî Bîlge

Di wêneyan de heyber ne girîngin, ya ku wan girîng dike çawa bi kar anîna wan e. Di wêneyên E. Ronîar î de heyber geh weke xwe, geh jîji form de ketine an jî mirov dikare bêje wî li gor xwe ew bi form kirine û formên wî yên bê hestî jî hêdî hêdî dibin yê wî. Weke ku bê çawa berberoyên Wan Gogh ne weke yê herkesîne, ango wî li gor xwe ew guherîne. Weke ku bê çawa rengê zer bûye yê wî, û dure yê neteweya wî û pêde pêde bûye yê gişî cîhanê. Ji ber vê jî gava ku qala  rengê zer, an berberoyan bibe Wan Gogh tê bîra mirov. Lê ev jî tê zanîn ku bi hezaran wênesazên ku wêneyên berberoyan saz kirine jî hene.

Ger wênesaz heyberên ku di berhemên xwe de bikar tîne de serbikeve ew heyber an jî reng dikarin bibin yê wî û zergava xwe fireh bike, bibe yê gişî cîhanê.

Heyberek dikare di nava şerd û mercên xwe de heyî an jî tune bibe. Weke mînak awêneyek ji bo ku bi fonksiyon an bêfonksiyon bibe pêdiviya wê ji faqtorên ji derveyê wê heye. Di tariyê de awêneyek çiqas awêneye? Çiqas dikare çi rê bide? Û berovajiyê wê jî, ger ji ronahiyê alîkariyê bistîne dikare fonksiyonên xwe bi cih bîne, bibe awêne. Pêve girêdayî ji kesekî re awêneyek a di tariyê de bêfonksiyon e û ji bo wî/ê kesî jî ji xwe êdî ew heyber ango awêne, neawêne ye.

Ya girîng şerd û merc in. Ger bûyer tenê awêne be gellek tiştên din dikarin bikevin dewsa awêneyê. Weke ku bê çawa ronî tunebe awêne jî nikare hebe, ger çav jî tunebe –hêza dîtinê- wêne jî nikare hebe. Di hunerê de teyîsandina tiştekî, ji teyîsandinê dibuhure ew bi xwe dibe awêne. Ango huner biqasî ku xwe dispêre civakê, ger xwe nespêre xwe jî, wê tenê wek awêneyekî bimîne û ger xwe bispêre herduyan (xwe û civakê) ev rewşa dibe weke ku du awêneyên ku li hevdu dinihêrin, ev jî ji xwe bêdawîbûnê derdixe holê. Êdî çi bikeve  nava wan herdu awêneyan wê bêdawî pirr bibe.

Vê teyîsandina ku ez qal dikim de tiştnên di xumamê de û nayên dîtin hene, weke wêneyekî ku ji civakê razber bûbe. Sedema vê yekê di navbera wî wêneyî û civaka tê dijî de ferqa demê ye. Ango di yek demê de, lê dîsa jî ne di yek demê de ne. Ji ber ku ew dema ku berhem afiriye de ger tê neyê gihîştin ev jî dibe sedema ku berhem ji dema xwe diqete. Heger wêneyek di dema ku afiriye de, ji alî civakê ve nehatibe famkirin ew wêne di wê demê de tuneye. Kengî dikaribe bandor li ser civakê bike di wê demê de ew wêne dikare hebe.

Ev jî tê wê wateyê ku wêneyekî serkeftî gava ku neyê fahmkirin nikare ji yekî rêzê girîngtir be.

Hunermendek di berhemên xwe de zergava ku tê de dijî bikar tîne lê berhemên wî bi xwe mudaxaleyê zergavên ji derveyên xwe dike, dikare bike.

Herçiqas zergava hunermend û hunerê wî (berhemên wî) yek zergav be jî dikarin biguherin, ango piştî ku berhem diqede dikare ji zergava hunermend derkeve û pel bi pel zergava xwe fireh bike.

Em li hebanoka hunerê ya heyî, –roja huner ku dest pê kiriye heya îro- binihêrin, em ê bi hêsanî dikaribin jiyana mirovahiyê gişî têde bibînin.

Çawa di rabirdûya her wênesazî de gellek berhem (wêne) hene, di rabirdûya wêneyekî de jî divê gellek wêneyên din hebin.

                                                     * * *

Gava mirov li vê pêşangehê li wêne-wêneyên (ji ber ku wêne him yek him jî bîst û dudu hebin) dinihêre paxşana wênesaz E. Ronîar jî dibîne.

Motîf, form, reng, xêz, tevnesazî giş ne di vî wêneyî de hatine dîtin û sazkirin. Wêneyên ku di pêşangehên berî vê pêşangehê de mirov li rastî gellek reng, form, xêz û motîfa tê û ev tiştekî normal e. Ji ber ku ev tiştên E. Ronîar di vî wêneyî de li xwe zêde kiriye jî siruştiye ku biteyisin wêneyên wî yên piştî van wêneyan ku wê biwêne. Ango ev wêneya, wê ji wêneyên ku nuh bên sazkirin re bibin gelale.

Wêneyên pêşangeha berî vêya “ “29+1” û bê hestî hiştina neteweyekî ” bû sedema afirandina vî/van wêneya.

Ango  li gor min ev wêneya di wê dema ku wêneyên  “ “29+1” û bê hestî hiştina neteweyekî ” dihat wênandin de di serê wênesaz de çirûsiye. Wêneyên di vê pêşangehê de cîh standine binêzîkdayînek a çirûskîst hatine wênandin. Nexwe ji ber nêzîkdayîna wênesaz ku motîfên di vê pêşangehê de bikar anîne weke min got: di pêşangeha wênesaz a berî vêya de jî hebûn, ew pêşangeha berî vê jî (29+1…) mirov dikare weke pêşçirûskîstekî bi nav bike.

Gava ku dixwazim qala wêneyên di vê pêşangehê de bikim, nizanim bêjim ev wêne an ev wênena. Gava ku mirov li wêne-wêneyan dinihêre tenê yekî, wêneyekî dibîne û gava ji hev diqetin jî dibin bîst û dudu  wêne. Ji ber vê hêla xwe grîngiya vî wêneyî yek jê jî di tevnesaziyê de ye.

Di tevnesaziya wêne de ya girîng yek jê jî ; mirov dikare wêne weke yek mijar jî bibîne û bîst û dudu mijaran jî tê de bibîne.

Wêne gava ku yek perçe be yek perspektîf û gava ku ji hev diqete bi qasî qetên xwe perspektîf jî dizîvire hawayekî din.Wênesaz  him bi çavekî, him jî bi gellek çavî û hêlî li wêne nihêriye û persepektîfek nuh de ev wêne wênandiye.Ji ber vê hêla xwe jî di wêne de şewq loqal  û giştiye. Ji ber ku şewq li gor her perçeyi digûhere û ev şewqnana dibe şewqa gişî wêne.

Ya ku her perçeyê wêne bi hevdû girêdide portreyeke, lê gava ku wêne ji hevdû diqete ev portre dibe perçeyên, perçeyê wêneyên din.

Mirov dikare bêje ev portreya ku di gişî wêne de serdeste serdestiya xwe ji dest dixe û tune  an jî pasîf dibe.

Wêne, wêneyekî marjînal e. Ji ber ku di wêne de motifên marjînal yên weke tuwalet, sergo, xwîn, mirov û sewalên ku hatine avêtin in ser sergoyan hene.

Navê wêne “Mexsena xwînê” ye, weke ku ji navê wêne jî tê fahm kirin “Mexsena xwînê” berhema helbestvanên kurd Rênas Jiyan e. E. Ronîar herçiqas ji berhemê derketibe rê jî, ji bo ku bigêje ÇIRÛSKÎZM ê gellek motîfên nuh jî bi kar aniye. Weke bota ku mîlîtalîzmê sembolîze dike ku gul û çîçek tê de şîn hatine.

Di dîroka hunerê de helbest wênandin ne tiştekî nuh e. Tê zanîn ku Rembrant û Juan Mîro jî helbest wênandine. Lê herdu wênesazna weke hevdû ango bi yek nêzîkdayînê ne wênandine. Rembrant bi helwesteka klasîk, Juan Mîro jî bi helwesteka nujen helbest wênandiye. E. Ronîar siruştiye ku bêhtir bi nêzîkdayîneka weke ya Juan mîro tevgeriyaye ne ketiye tetêla ku berhemê (helbestê) baş vebêje.

Wênesaz ji vê berhemê ê derketiye rê, lê wî berhemeka nuh afirandiye, ango “Mexsena Xwînê” berhema  Rênas Jiyan e û berhema E. Ronîar e. Herdu bi yek navî lê du berhemên cuda ne.

Pirtuka “Mexsana Xwînê” ji bo gihîştina çirûskîzmê ji wêne re bûye bergehek, lê wêne jî zergava xwe çêkiriye, bergeha xwe daniye û bawerim wê ev wêneya wê tiştnên din re jî bibe bergeh.

Wênesaz E. Ronîar bi vê pêşangeha xwe ya çirûskîst a duyemîn de, xwe weke wênesazekî pêşawa yê çirûskîzmê peyitandiye.

BÎST Û DU ÇIRÛSK / Asya Genim

Xeyal û raman ji tariyê ji bêdengiyê ji tenêtiyê diwelide. Hunermend û fıkirdar dema welidandinê xwe li binê erdê di- girin. Ji hundir ber bi jor ve. Kûrahî di bin erdê dest pê dike.

Zarok di bin zikê dê pêdibe, alavên biqîmet di bin erdê tên veşartin, vexwarinên herî xweş di binê erdê de têne parastin, mirov miriyên xwe di binê axê de hiltinin, madenên giranbuha ji binê erdê tê derxistin, hunermend û fikirdar xeyal û peyvên xwe di bin hişê xwe de mezin dikin û berhemên mezin ji hundir derdikevin.

Berhêma “mexzena xwinê” di bin bira hişeki ku ji bin erdeke parpe bûyi derketiye pêbûye. Mexzen, di şiklê avabûna xwe de pir dişibe avabûna hebûna hunermend.

Mexzen di bin erdê de ava dibe û di hundirê xwe de şûşeyên bedewiyê, asaletê hiltîne û hundirê şûşeyan ji di hundirê xwe de vexwarina tahm bilind hiltine. Mexzen ji hundirê hundireki, hundireke din pêkiriye.

Bi mexzena xwinê, ronkayiya pirûskan ber bi hişê niviskêr ango ber bi bira wi de dadikevin.

Bist û du sûretên li Mexzena Xwinê, ji hûrikên teqina alfabeyekê pêbûne, sûret bi tahm û bi bêhna xwe diniqutin şûşeyên demê. pirûskên ku di hundirê pavên bin- hişîna jiyaneke derb xwari, di bin erdê de xwe ji nû ve pêdikin. Binhişin, di bin erdê de li ser axa hênik xwe dirêj kiriye û pavên xwe girtiye û binê xewnên xwe dikole, bi destê zarokatiya xwe girtiye û xwe bera binê birê dide. Di binê birê dide. Di binê bîrê de, binê peyvan devê wan girtî ne û li benda xelas bûnê ne.

Di her dû kefen binhişînê de ronkayiya çirûskan binê bîrê ronî dike. Şûrê helbestkêr tûj e û bi xezeba azadiyê diçirûse. Di yek derbê de devê peyvan ji girtîbûnê xelas dike û bi jahra xwe bi wan vedide. Êdî peyv bi deng in bi tahm in û qodên wext û warên peyvan hatiye şikandin. Bi “zimanê maran” bîst û du parçeyên ji parçeyên parçeparçe bûyî çêbûbûn, li dîwarên mexzenê xwe bi xwînê xêz dikin û diniqutin hundirê şûşeyan ku ji bo bi xwînê bimeyin. Helbestkar, koleksiyona xwe di hundirê şûşeyan de bi xwînê dimeyine, di nav xwînê de hiltîne.

Di stûyê mexzenê de, nivişta pirûskên hundirê pavên helbestkêr bi dengekî di tahma êgir de, xwendevên dawetî hundirê niviştö dike. Di hundirê niviştê de peyvên ku ji pavên helbestkêr teyisînin, mifta devê mexzenê nin. Xwe gihandina koleksiyona pirûskan, bi qasî daketina binê dojehê bi tirs e. Her koleksiyonek gûr kirina agirekî ye ango teqîna xezebê ye.

Berhemeke ku ji hundirê pavên “pirûskên” kurdekî ku azadiya xwe layiqî mirina xwe dîtiye pêbûye.

Hundirê mexzenê

Hundirê koleksiyonê

Hundirê niviştê

Hundirê pavên helbestkêr

Hundirê pirûskan

“di binê bîreke birindar û bêbinî de”*

Bîr û binê bîrê birindar e ji ber ku tari ye, dûri ser rûyê erdê ye. Binê bîran goris- tanên veşartî ne, bêhna mirinê ji binê bîran tê û qîzên ku bekaratiya wan ji teref bê exlaqiya civakê tê xerakirin di bîran de tên werkirin û binê bîran, difetisîne. Rici- mandin, di binê bîran de tê kirin. Tenêtî di binê bîran de tê mezinkirin. Jiyanên têkpûyî di binê biran de diperpitin û ruh didin. Binê bîran birindar eji ber ku xer- abiya jiyanê xwe li binê wan digre.

Bira mirov, tadê li wî/wê dikevtu tiştî bemade. Her hûrgilî, her ecacok, her poş- manî, her têkpûyîn, her kêf, her êş, her xer- abî xwe li bira mirov digire. Her ku mirov dest dide ava ser rûyê bîrê, wêneyên bin avê zelal dibin û wêne bi ser avê dikevin û dipirûsin, di hundirê biran de tu tişt bi derekê de napin. Mexzena Xwînê bira jiyanê ye, her ku mirov bi destê xwe peyvekê digire li ser rûyê avê pirûskek vedide. Her rûpelek, derketina wêneyekî li ser rûyê avê ye.

Mexzena Xwînê, berhemeke ku bi teknik, bi şêwaz û bi têmayên xwe tixûbên helbestê teqandive. Pevva helbestê, teng kirina berhemê ye, ji ber ku Mexzena Xwînê di hêman demê de berhemeke wêneyî ye, berhemeke xwarinî ye, berhemeke bêhnê ye, berhemeke stranî ye û koleksiyona herî baMş a li ser rûyê erdê ye.

Ji bo “helbestkêr tenê dinivisîne” tê gotin lê Mexzena Xwînê bi hebûna xwe hin klîşeyûn wêjeyî ser û bino kiriye û helbest ji nivîsandinê bi wê de biriye. Bi celebê xwe bêceleb bûn pêkiriye. Derxistina bêhna peyvê û tahma peyvê û sûretê peyvê dike ku em bi awayekî din daqûlî peyvê bibin, em divê peyvê bixwin, li peyvê binehêrin, peyvê bêhn bikin, li peyvê guhdar bikin û der barê jiyana wê de pirsa jê bikin, pirsên di parpoveya “Çirûskîznrâ” de. Ev berhem mizgîniya ekolekê ye her wiha mizgîniya têkbirina qedera bindestiyê ye. Çirûskîst, ji hişê t^hiş hez nake, şelaxiyê diricimîne, ji bindestiyê mahdxelandî dibe, tú serpavên mirovên bêesl dike, heyranê serdestên xwe layiqî jiyanê nabînin. Serbestiyeke keeeesk diqîre ji binê mexzenê. Mexzena Xwînê, xwendineke di tahma binê bîrê de ye û di bêhna xwêdana kedê de ye. Mexzena Xwînê, estetik kirina ruhê kurdî ye, bilindkirina hişe neteweyî ye, tûj kirina serbestiyê ye û daketina köken xwe ye ango biriqandina esaleta Meda ye.

Wêneyên çirûskan

Em mizgîniya ekola çirûskîzme cara yekemin ji berhêma Renas Jiyan ya bi nave Mexzena Xwîne dibihîsin. Nivîskar, di paşgotina berheme de çirûskîzm deklare kiriye. Berhem bi behneke giran û bi formeke nuh bi awayeke ne normal hatiye nivîsandin. Nîvîskar, bi tahm û fikren xwe hunereke balkeş derxistiye ser rûye erde. Ji bo civaka hûnerî ya kurdan ekoleke hûnerî, nûçeyeke nuh û dijwar bû. Têgihiştina têgehên nuh ji bo civakan rewşeke giran e ji ber ku têgehên nuh bi xwe re ecacokan radike li sere civake. Her ekol bi xezeba guherîne derdikeve, guhartin û tesîra ekolî ya li ser civake di wexten duvedirej de xuya dike. Hişen civakan bi ekolen hûneri estetîze dibin. Rabin û rûniştina civake ya peloxwarî ji nû ve difesilîne. Her netewe, bi qasî xurtbûna fikren xwe hebûna xwe xurt dike. Hunermend bira civake ye û kûrahiya bira civake di kûrahiya hunera xwe de ye. Ji bo bîreke bebinî, berhemen ku di tahma kurahiye de dive.

Li dora fikrên çirûskîzmê hin dengên nûjen diteyisin. Wênesaz Ehmed Ronîar, bi pêşangeha xwe ya bi navê Mexzena Xwînê, dengekî ji êğir li kolana bajêr vexist.

Li ser tuwaleke reş berhêma Mexzena Xwînê bi zincirê hatiye qufilkirin. Kolajkirina berhemê, li ser tuwala reş ji paven temaşevan re deriyek vekiriye. Tuwal dîwarê mexzenê ye, berga berhemê derî ye, paven temaşevan mifta deriye mexzene ye. Li dora denge mexzene pûyin û hafin hîseke mistik û dîrokî ye. Bîst û du koleksiyon ango bîst û du çirûsken ji hundirê Mexzena Xwînê, li ser tuwaleke bîst û du parçeyan bi rengan ji xwe re bedeneke mezin dîtine. Di yek parçe kirina bîst û du tuwalan wênesaz mara bîst û du wêneyan biriye. Her wêneyek bi teyisandina koleksiyonekê welidiye. Bingeha avabûna wêneyan bi derben peyve, bi daketina denge helbeste, bi şîrovekirina hêmayên helbestê çebûye. Serdestiya deng û peyvan aliyê pêşengehê ye têgehî xurt kiriye. Di wêneyan de qîrîna rengan lawaz maye. Wênesaz, di wênekirina hêmayên bin hişê xwe de tengijiye. Di veğotina koleksiyonan de xwe bi şêwazekê, bi awayekê û bi yek teknikê nefetisandiye. Hinek koleksiyon bi şewaza klasik, hinek bi ya modern, hinek bi ya şenber, hinek bi ya razber hatiye wênekirin. Ji her koleksiyonekê hêmayek, an peyvek, an sûretek li ser tuwalê bi destê wênesaz biriqîne. Yek parpeki- rina wêne û helbeste teşeyeke nuh eji bo hunera kurdî. Li gel denge sûrre¬alizme li gel klasîzma teknik û rengan konsepteke balkeş derketiye.

Li kolaneke bajêr, tuwalê, bejna xwe ya bilind spartibû dîwarekî. Pêşangeheke ku sînoren mekanan şikandibû û xwe li ji derve teşhir dikir, bi denge xwe ye kurdî û bi konsepta xwe ya bi derb, çûn û hatinen bajêr li xwe diawiqand.

*Ji berhêma Mexzena Xwîne koleksiyona 12’em

Azadiya Welat

3 Tebax 2008 Yekşem